Πού πας βρε Καραμήτρο;

Τριγυρνώντας σε ποικίλα ιστολόγια Ελλήνων και μη bloggers, προς αναζήτηση ιδεών και τέρψη οφθαλμών και πνεύματος, ανακάλυψα αρκετές αξιόλογες και αξιέπαινες δουλειές.Με σαφή προσανατολισμό , με πένα που σκοτώνει, με αστείρευτο χιούμορ..Αυτά που ξεχώρισα τα πρόσθεσα στα ''other blogs''.Η πρώτη μου σκέψη κατά την ανάγνωση των, ήταν το ''Που πας βρε Καραμήτρο με το mixer σου; Αναλύοντας όμως την σκέψη μου κατέληξα στο παρήγορο ''καθείς εφ'ω ετάχθη''.Μαλλον θα έχω κάποιο άλλο χάρισμα λοίπον.Ισως θα πρέπει να αφιερώσεις σημάντικό κομμάτι του είναι σου στο ιστολογείν..Ίδομεν.




Και κάτι που διάβασα πρόσφατα και θεώρησα ενδιαφέρον να το αναδημοσιεύσω. Το παρακάτω ποιήμα, γραμμένο από ένα παίδι στην Αφρική προταθήκε από τα Ηνωμένα Έθνη σαν το καλύτερο του 2006:

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος.

Κι εσύ λευκέ άνθρωπέ..
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώσεις, γίνεσαι άσπρος
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι.

Και λες εμένα εγχρωμό;